نحوه کاشت چغندر

 بر خلاف بسیاری از محصولات ریشه‌ای – معمولاً در حالی که هنوز جوان هستند، انتقال به زمین را تحمل می­کنند.

بذرها را به عمق ۱ سانتی‌متر و با فاصله ۲ تا ۵ سانتی‎متر از هم در ردیف هایی که حدود ۳۰ تا ۵۰ سانتی‌متر از هم فاصله دارند بکارید. پس از کاشت، بذرها را با لایه نازکی از خاک بپوشانید.

مطمئن شوید که خاک برای جوانه‌زنی بهینه مرطوب باقی می‌ماند. برای تسریع جوانه‌زنی، بذرها را به مدت ۲۴ ساعت قبل از کاشت خیس کنید.

بذرهای چغندر در واقع کپسول‌هایی هستند که حاوی چندین بذر هستند، بنابراین ممکن است از هر کپسول بذر یک دو یا سه گیاهچه رشد کند.

هر “بذر” چروکیده چغندر در واقع خوشه‌ای از ۲ تا ۴ بذر است، بنابراین باید گیاهان جوان را به فاصله‌ی ۸ تا ۱۰ سانتی‌متری از هم جدا کنید تا زمانی که گیاهچه به حدود ۱۰ تا ۱۴ سانتی‌متر برسند. این به ریشه های آنها اجازه می دهد تا به اندازه مناسب خود رشد کنند.

نکته: هنگام تنک کردن، گیاهان را نکشید، زیرا ممکن است به طور تصادفی ریشه چغندر هایی را که می‌خواهید نگه دارید، مختل کنید. در عوض، فقط قسمت‌های سبز گیاه را ببرید یا بچینید (و آنها را بخورید).

مالچ پاشی کنید و سپس به طور منظم با حدود ۲ سانتی‌متر آب در هر ۳۰ سانتی‌متر مربع در هفته آبیاری کنید. چغندرها برای رشد خوب نیاز به حفظ رطوبت کافی دارند.

علف‌‌های هرز را در صورت نیاز از بین ببرید، اما در اطراف گیاهان جوان با احتیاط عمل کنید. چغندرها ریشه­‌های کم عمقی دارند که به راحتی مختل می­شوند.

پوشاندن چغندرها با روکش ردیف برای جلوگیری از حمله آفاتی مانند لارو مگس به برگ های گیاهان را در نظر بگیرید.

برای کوددهی باید به میزان نیتروژن بیشتر دقت بکنید زیرا استفاده‌ی بیش از حد نیتروژن باعث رشد بیش از حد برگ‌ها و کوچک ماندن غدد می‌شود.

چغندرها در شکل‌های مختلف و طیف وسیعی از رنگ‌ها وجود دارند. قرمز تیره معمول است، اما انواع زرد و سفید نیز در دسترس هستند.

‘Chioggia’: پوست قرمز؛ هنگام برش، حلقه‌های متحدالمرکز قرمز و سفید را نشان می‌دهد.

‘Detroit Dark Red’: رقم قوی و سنتی. ریشه گرد و قرمز.

‘Formanova’: چغندرهای بلند و استوانه‌ای که به همان روشی که هویج رشد می‌کنند. عالی برای کنسرو کردن.

انواع زرد شامل ‘Bolder’ یا ‘Touchstone Gold’ هستند

انواع سفید شامل ‘Avalanche’ یا ‘Albino’ هلندی هستند

مدت زمان لازم برای رسیدن اکثر ارقام بین ۵۵ تا ۷۰ است. به عبارت دیگر، حدود ۲ ماه پس از کاشت، برنامه ریزی کنید تا چغندرها را برداشت کنید.

ریشه‌ها را زمانی که به اندازه‌ی یک تخم‌مرغ یا بزرگ‌تر هستند برداشت کنید. ریشه‌های بسیار بزرگ ممکن است سفت و چوبی باشند.

خاک اطراف چغندر را شل کنید و آن را به‌آرامی از زمین بیرون بکشید.

برگ های چغندر را تقریباً در هر زمان می‌توان برداشت کرد، از زمانی که نهال‌ها را تنک می‌کنید شروع کنید. یک یا دو برگ بالغ به‌ازای هر گیاه بردارید، تا زمانی که تیغه‌های برگ بیش از ۱۵ سانتی‌متر طول داشته باشند و سفت شوند. (ریشه‌ها بدون سبزی به طور کامل تشکیل نمی‌شوند، بنابراین باقی‌گذاشتن مقداری از آن‌ها برای رشد مناسب ضروری است.) برگ‌ها را می‌توان پیچاند و مانند اسفناج پخت.

اگر زمستان‌های ملایمی را تجربه می‌کنید، می‌توانید ریشه‌هایی که دیرتر کاشته شده‌اند را در زمین بگذارید تا در صورت نیاز آن‌ها را خارج کنید. یا ریشه ها را در جعبه های شن خشک در مکانی خنک و عاری از یخبندان نگهداری کنید.

تغذیه چغندر

برای گیاهان غده‌ای که در واقع ریشه‌ی آن‌ها محصول اصلی است آماده سازی زمین و تغذیه‌ی پیش کشت مهمترین مرحله‌ی عملیات خاک‌ورزیست. برای تغذیه درست بهتر است از کودهای چالکود با آنالیز کامل که دارای ۳ عنصر غذایی اصلی و حداقل ۴ عنصر از عناصر غذایی ریز مغذی هستند، استفاده کنید. برای مثال از کود چالکودی با آنالیز ۱۰-۱۰-۱۹ می‌بایست به مقدار ۲۰-۲۵ کیلوگرم در هکتار استفاده کنید دقت کنید هرچه آنالیز کود ضعیف تر از این آنالیز باشد میزان مصرف کود افزایش و در نتیجه صرفه اقتصادی نخواهد داشت.

اولین مرحله رشدی چغندر لبویی مربوط به رشد اندام‌های هوایی است در این مرحله هدف ما افزایش تعداد برگ‌هاست به همین خاطر نیاز به عناصر پتاسیم و فسفر کمتر خواهد بود و استفاده از کودهایی با درصد بالاتری از نیتروژن قابل‌جذب بیشتر مورد توجه است، استفاده از کودهایی مانند اوره فسفات یا مونو آمونیوم فسفات می‌توانند انتخاب‌هایی مناسبی باشند همچنین استفاده از کود‌های آمینواسید که دارای درصد آمینواسید آزاد بالای ۴۰% هستند می‌تواند باعث رشد بهتر و سالم‌تر گیاه شوند و منبع مکملی از نیتروژن را برای گیاه فراهم کنند. هرچند در این مرحله نیاز به عناصر ریز مغذی کم است اما نباید از آن‌ها غافل شد، استفاده از کودهای ریزمغذی کامل با درصد عناصر مناسب‌تر و نه چندان بالا باعث رشد صحیح و کامل گیاهچه خواهد شد.

در دو مرحله رشد ریشه و پیش برداشت درصد بالاتری از عناصر پتاسیم و گوگرد مورد نیاز گیاه خواهد بود در نتیجه استفاده کودهایی مانند سولفات پتاسیم برای تأمین این عناصر بسیار مورد اهمیت است و باید در نظر داشت نیاز گیاه به عنصر نیتروژن نیز بسیار بیشتر خواهد شد و می‌توان برای تأمین نیاز به این عنصر از کودی مانند مونو آمونیوم فسفات یا اوره فسفات در درصدهای بالاتری استفاده کرد. باتوجه‌به ورود گیاه به مرحله نموی جدید نیاز آن به درصدهای متفاوتی از عناصر ریزمغذی بسیار افزایش می‌یابد و یا باید از کودهای میکرو مغذی کامل با درصد عناصر بالاتر استفاده کرد یا از کودهای کلات ریزمغذی تک عنصره با مشاوره کارشناس به ترکیب موردنیاز گیاه رسید. 

در مرحله‌ی رسیدن نیاز به عنصر نیتروژن تقریباً صفر خواهد بود و عناصر پتاسیم و گوگرد و عناصر ریزمغذی در همان درصد موردنیاز برای مراحل پیش برداشت و رشد ریشه‌ای مورد نیاز خواهند بود پس میزان و نوع کودهای ریزمغذی و سولفات پتاسیم تغییر نخواهد کرد.